خط خطی چهارم

ای مهِ مه روی من ای مهربان دلجوی من                         دل ربودی و فزودی دردم ای داروی من

دیده ات را دام کردی و نگاهت ناوکی                       صید صیادی نمودی و ربودی خوی من

من که مشتاقم تو را از بی نصیبانم ولیک            بر رقیبم می دهی ساغر چنین در کوی من

تو مرا هم خانه و کاشانه ای ای دلبرا                        ده ندایی تا ز جانم بشنوی یاهوی من

سوختم در آتش عشقت نکردم من گله                      یاد اگر آری مرا بستان شود هر سوی من

روزگاری گر  گذشت و گر ندیدی تو مرا            دان ز حسرت بر سپیدی می زند گیسوی من

بی وفا یارا نما تو جلوه ای در دم ببین                   من شبانت می شوم تو هم درخت طور من

ای که این شعرم به جان آمد برای تو کنون               گرچه من محرم نباشم رو نگیر از روی  من

نازنین جانا کنی چون لمحه ای تو  عشوه ای                   صد زلیخا هم ببینم نشنفت او بوی من

91/10/19

پ.ن : این شعر را در مترو گفتم ، وقتی غمگین بودم ، وقتی برای چند ثانیه چراغ های مترو خاموش شد

پ.ن : به تحریک دوست ملعونم "علی" در بلاگ قرار گرفت :)