خط خطی هفدهم

در پس سوز این خزان بوی تو می دهد جهان           گشته ز خاطرات تو هر دو جهان من خزان

سایه نهاده ابر غم بر دل بی ستاره ام                          روشنی نگاه تو چون مه آسمان نهان

ریخته برگ خنده از لبان خشک مرده ام               خش خش زیر پای تو ز گریه های من نشان

خانه ی زاغ ها شده طوسی بی کران من               من که سکوت کرده ام به قار قار این و آن

گرفته بغض آسمان ز چشم خیس عاشقان              لیک چرا نمی شود ز دیده های من روان

درک من از واژه ی ما چهار فصل سال بود                         نبود آغوش مرا به گرم کردنت توان

92/9/7

1:00 بامداد