خط خطی هشتم

من را و لعل نابت ، بوده است گفتگویی                 می میرم از خمارش گر چاره ای نجویی

دُردی است زهر آلود قعر پیاله هایت                  مشتاق آن دو چشمم تا فاش خود بگویی

محصور ِ هایِ آهِ عاشق شود ستمکار                          قول وفا چو دادی باید که ره بپویی

تا ثقل ِ روز ِ محشر درگیر نهی لای ام                            تا از دلیل فعلت بر عادلان بگویی

روزی که تو بفهمی ، حدّ و حساب حُـــبّم        تو می روی به برزخ ، من هم روم به سویی

1392/2/22            

                                                                                                                                     23:30

پ.ن : این وبلاگ کم کم داره جای کاغذ های کاهی چرک نویسم رو می گیره

پ.ن2 : دنبال مخاطب نباشید ، هر چند که شعر گفتن و رنج کشیدن لازم و ملزوم همدیگه هستن !

پ.ن 3 : هر کس خوند می تونه یک اسم برای این شعر پیشنهاد کنه