خط خطی یازدهم / شکوه

بین که غمت چگونه ، دردم فزون نموده                           از این دل شکسته ، شادی برون نموده

دوری و رنج آن را ، صدها هزار لعنت                                 عشقت مرا شهیر ِ شهر ِ جنون نموده

صد حیف کام تلخم ، شیرین نشد ز شیرین                    پس ، که مرا فرهاد ِ این بیستون نموده ؟

دیده ی خشک من را ، خون آبه ای نیاز است                      گریـــه مرا رسوای چندین قرون نموده

سنگینی نگاه ِ این خلق کم عنایت                                   قامت استوارم ، چون دال و نون نموده

جان را گنه چه باشد  ، با یک نگه به سستی                    این لا ابالی ِ دل ، جان سرنگون نموده

هرچند از هوس ها ، دور است این نیازم

اما نیاز ِنازل ، این عشق ، دون نموده

پ.ن : به وضوح ذهن آشفته ام توی شعر معلومه

پ.ن 2 : می توان با دو دو تا چهار تا استدلال کرد ، اما ، ناتانائیل ، همه کس نمی تواند به خوبی محاسبه کند (آندره ژید-مائده های زمینی-ترجمه ی مهستی بحرینی-صفحه ی 42)

پ.ن 3 : پانویس شماره ی 2 را ، برای اولین بار که خواندم ، خودم را بخشیدم